संघीयता नामको व्यापार

दिमाग बिग्रेका हरुको कुरा सुन्ने समय होइन यो।
कागले कान लग्यो भनेर दौडिने बेला झन होइन यो।
देश र जनता एक युग देखि अर्को युगमा अवतरण हुदैछ।
अब जंगली युग सकियो स्याल हरु त शहर पसेर पो रुदैछ।।

       संबिधानसभा, गणतन्त्र, संघीयता, धर्मनिरपेक्षता यी एजेण्डाहरु माओवादी जनयुद्धले बोकेका र ०६२-०६३ को जनआन्दोलनले संस्थागत गरेका उपलव्धि हुन्। मात्र माओवादीको बलिदान र त्यागले नेपाल यहाँसम्म आइपुगेको छ। हालसम्म लगभग दर्जन जति संघीयतावादी पार्टीहरु पनि बनिसकेका छन्। समग्रमा नेपाली जनता संघीयताको पक्षमा छन् तर ०६३ पछि बनेका र भनिने संघीय पार्टीहरु बास्तबमा पदको लागि र समय अनुकूलको व्यापार गर्ने व्यापारी हरुको जमात मात्रहुन् तिनलाई संघीयता संग मतलवनै छैन। नत्र १४००० नेपाली संघीयता ल्याउनको लागि सहिदहुदा अहिलेका संघीय वादी नेताहरु कुन दुलामा लुकेर बसेका थिए ? तिनलाई संघीयतानै चाहिने भए किन अलग पार्टी चाहियो ? किन संघीयताको नारा लगाउदै माओवादी लाई कमजोर बनाए ? किन र के हो तिनीहरु को चाहना ? संघीयता  पक्षको जनलहर को कारण आफूले नचाहेको बाटो हिड्नुपर्दा, आफूलाई मन नपरेको गीत भाका फिराई फिराई गाउनु पर्दा र आफूलाई ढोकाभित्र छिर्न मन नभएको घरको धुरीमा चढेर पूजाको नाटक मञ्चन गर्नुपर्दा, नाम सुन्दै रीस उठ्ने केटाको सिन्दुर पहिरिनु पर्दा, सम्झदै वान्ता आउने भोजन ‘कतिमिठो’ भन्दै खाइदिनु पर्दाको पीडा केही एमाले र काँग्रेसका नेतृत्वलाई अहिले पनि छ ।

       त्यसैले नेपाली जनताले बुझ्न जरुरी छ जस्ले संबिधानसभा, गणतन्त्र, संघीयता, धर्मनिरपेक्षता को लागि बलिदान र त्याग गर्यो तेसैलाई सहयोग र समर्थन गरौ। हामी सबै एकताबद्ध भएरै मात्र बदलिन सक्छ र बदल्न सक्छौ हाम्रो देश र हाम्रो संविधान।